Grupa: Administrator 
Lokalizacja: Admin
Posty: 1590 #295011
Od: 2009-6-1
| Nerwicami (lub: neurozami) określa się zespół zaburzeń psychicznych o rozmaitej symptomatyce. Zaburzenia nerwicowe stanowią zespoły dysfunkcji narządów, psychogennych zaburzeń emocjonalnych, nieprawidłowości procesów psychicznych oraz patologicznych zachowań, które pojawiają się w tym samym czasie i są ze sobą powiązane.
Jak pisze psychoterapeutka Ewa Maciocha w jednym ze swoich tekstów, „nerwica nie ma nic wspólnego z organiczną strukturą i stanem nerwów człowieka w sensie anatomicznym i fizjologicznym. Nie jest uwarunkowana jakimikolwiek patologicznymi zmianami mózgu czy nerwów, lecz raczej nieświadomymi konfliktami psychicznymi, nad którymi nie panujemy”.
Natręctwa i fobie dręczące pacjentów są przez nich uświadamiane, jest to jedna z cech różniących neurozę od psychozy. Szacuje się, że z nerwicami boryka się około 20-30% populacji, jednakże tylko nieliczne przypadki wymagają leczenia psychiatrycznego.
Przyczyny
Nerwice pojawiają się w związku z szerokim wachlarzem przyczyn, można tu wymienić m. in. problemy rodzinne, szkolne, zawodowe, środowiskowe. Wśród nich są np. zjawiska patologiczne w otoczeniu pacjenta, deficyt opieki rodzicielskiej, traumatyczne wydarzenia, nieodreagowane urazy.
Zaburzenia powodowane są nierzadko przez nieuświadomione konflikty wewnętrzne jednostki – dysonans pomiędzy możliwościami danej osoby a jej dążeniami, jej zamierzeniami a oczekiwaniami ze strony społeczeństwa. Nerwica doskwiera często ludziom poddawanym presji z różnych stron i tym, którzy nie potrafią radzić sobie z sytuacjami tego rodzaju.
Reakcje nerwicowe spowodowane np. egzaminami, zaskakującymi sytuacjami, nieprzyjemnymi zdarzeniami, zazwyczaj szybko ustępują i nie wymagają poddawania się terapii. Zdarza się jednak, że neuroza przyjmuje postać przewlekłą i trudną do wyleczenia.
Objawy
Objawy towarzyszące nerwicom można podzielić na trzy grupy: zaburzenia somatyczne, nieprawidłowości w zakresie funkcji poznawczych, zaburzenia emocji.
Do pierwszej grupy zalicza się m. in. bóle głowy, żołądka, serca, kręgosłupa, kołatanie serca, zawroty głowy i drżenie kończyn. Mogą występować zaburzenia wzroku i słuchu, nadwrażliwość na bodźce, porażenia narządów ruchu, nadmierne pocenie się, czerwienienie. Notuje się tu również: zaburzenia równowagi, napady drgawkowe, nieprawidłowości w funkcjonowaniu organów wewnętrznych oraz zaburzenia seksualne (m. in. zaburzenia erekcji, niemożność osiągnięcia orgazmu, przedwczesny wytrysk).
Druga grupa obejmuje: problemy z koncentracją uwagi, natręctwa ruchowe, osłabienie pamięci, myślenie natrętne.
W trzeciej grupie znajdują się: lęki, apatia, stany podwyższonego napięcia, poirytowanie, emocjonalne rozchwianie, przygnębienie, zaburzenia snu, szybkie wyczerpywanie się, permanentne poczucie znużenia, brak motywacji, wybuchowość, itp.
Leczenie
Nerwice leczy się objawowo (tu przede wszystkim farmakologicznie) i przyczynowo, tj. usuwając przyczyny zaburzeń. Gdy powód symptomów nerwicowych pojawia się sporadycznie, pomocne są działania niespecyficzne. W przypadku, gdy objawy utrzymują się dłużej, warto poddać się psychoterapii.
Leczenie farmakologiczne obejmuje przyjmowanie środków uspakajających, zmniejszających napięcie, bądź antydepresyjnych. Farmaceutyki łagodzą objawy nerwicowe, są przydatne zwłaszcza w trudnych sytuacjach życiowych, stanowią również pomoc przy działaniach psychoterapeutycznych. Medykamenty te dość szybko przynoszą ulgę, ale długotrwałe ich zażywanie może prowadzić do uzależnienia.
Ulgę mogą przynieść także ziołowe specyfiki, funkcję kojącą nerwy wykazuje m. in. kozłek lekarski. Zioło to ma działanie uspokajające, podnosi koncentrację i sprawność umysłową. Polecane są też szyszki chmielu, które tłumią zaburzenia nerwowe stany zwiększonej drażliwości oraz ułatwiają zasypianie. Warto także sięgnąć po wyciąg z ziela męczennicy cielistej i liść melisy. Pierwsze z nich wykazuje działanie uspokajające i ułatwiające zasypianie, drugie zmniejsza dolegliwości żołądka i narządów trawiennych wywołane stresem, czy nerwicą.
Działania niespecyficzne polecane są, gdy pacjent boryka się z trudną, ale sporadycznie zdarzającą się sytuacją życiową. Wówczas reakcje nerwicowe mogą być łagodzone dzięki szczerej rozmowie z przyjacielem, spotkaniu się ze zrozumieniem i wparciem ze strony otoczenia, czy też zastosowaniu technik relaksujących i wyobrażeniowych zmniejszających napięcie.
„Najważniejsze to znaleźć ujście dla swoich uczuć. Jeśli mamy ochotę płakać, płaczmy, jeśli mamy ochotę krzyczeć, miejsce i krzyczmy. Zapiszmy się na zajęcia ruchowe, tańczmy, przytulajmy drzewa. Być może brzmi to śmiesznie, ale jeśli ma pomóc, zróbmy to. To tkwi w nas, w naszej głowie”, radzi doktor Marzanna Kierszka.
Największą skuteczność w leczeniu nerwicy wykazuje psychoterapia. Odpowiednio przeprowadzone umożliwia rozpoznanie przez pacjenta przyczyn zachowań nerwicowych i konstruowanie nowych form funkcjonowania. Działania psychoterapeutyczne mają na celu nauczenie uczestników nowych wzorców reagowania i pozbycia się zaburzeń percepcji. Świadomość przyczyn pojawienia się nerwic ma zmienić stosunek do własnych doświadczeń i umożliwić na nowo rozpoznanie swych mocnych i słabych stron.
Do podstawowych form psychoterapii zalicza się: psychoterapię indywidualną, grupową, rodzinną, oraz terapię kompleksową (obejmującą elementy wyżej wymienionych terapii).
Podsumowanie
W Polsce na różnego rodzaju nerwice choruje 20-25% obywateli, większość z nich nie szuka specjalistycznej pomocy, ale też duża część wykazuje samodzielność życiową. Wśród grup bardziej narażonych na zaburzenia nerwicowe znajdują się (według różnych kryteriów): kobiety, osoby rozwiedzione, wdowcy, mieszkańcy wielkich miast.
_________________
A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy, chociaż twoich nie otarto. |
