Grupa: Administrator 
Lokalizacja: Admin
Posty: 1590 #287514
Od: 2009-6-1
| Jak uchronić dziecko przed nieprzyjemnymi przygodami? Czy wzbudzać w nim nieufność w stosunku do każdego dorosłego? Czy i kiedy rozmawiać z dzieckiem o wykorzystywaniu seksualnym?
Kiedyś ten dzień musi nastąpić: wasze dziecko chce iść samo do szkoły, na plac zabaw, po gazetę do kiosku. Pragnie być samodzielne i zbierać własne doświadczenia. Jest to bardzo silna potrzeba. Zareagujecie na nią różnie. Zależnie od tego, w jakiej dzielnicy miasta mieszkacie, czy jesteście z natury bardzo lękliwi.
Tymczasem dziecko potrzebuje z waszej strony wsparcia, a nawet zachęty do samodzielności. Przecież nie możecie pilnować go przez 24 godziny. I zresztą nie powinniście! Dziecko musi się nauczyć pilnować się samo i radzić sobie w trudnych sytuacjach.
Samodzielne i bezpieczne
• Zawsze powinniście wiedzieć, gdzie jest wasze dziecko. A dziecko musi zawsze wiedzieć, jak się z wami skontaktować rodzicami i do kogo może się zwrócić, jeśli nie ma was w pobliżu.
• Poznajcie przyjaciół swojego dziecka i ich rodziców.
• Nie umieszczajcie tabliczki z imieniem i nazwiskiem dziecka na tornistrze! Dzięki temu nikt obcy nie będzie mógł od razu zdobyć jego zaufania, odzywając się do niego po imieniu.
• Ze starszym dzieckiem uzgodnijcie godzinę, o której wraca do domu lub dzwoni. Pamiętajcie, że punktualność obowiązuje także was!
Ochrona przed wykorzystaniem seksualnym nie jest programem dającym się streścić w kilku punktach. Chodzi o to, by rodzice zajęli jako wychowawcy swego dziecka taką postawę, która przygotuje je do życia. To proces, który trwa latami.
Upomnienia typu "Nigdy nie rozmawiaj z obcymi!" lub "Uciekaj, jak ktoś obcy się do ciebie odezwie!" nie pomogą maluchowi, mogą wywołać jedynie u niego stany lękowe. Przecież nie każdy dorosły, który chce z nim porozmawiać ma złe zamiary. Dziecko powinno jednak wiedzieć, jak się zachować w konkretnych sytuacjach i jakie ma prawa w stosunku do dorosłych. Musi wiedzieć, że nie wolno mu iść z nikim obcym, nie wolno wsiadać do auta nieznajomego i nie wolno nikogo obcego wpuścić do domu. Odpowiedź: "Nie! Nie mogę!" nie jest niegrzeczna. To zupełnie właściwa reakcja na prośbę obcego, by mu pokazać drogę, zaprowadzić go gdzieś albo zanieść torbę.
Najlepszą ochroną jest pewność siebie
Dzieci pewne siebie, o rozwiniętym poczuciu własnej wartości są czasem utrapieniem dla rodziców. Szczególnie wtedy, gdy rodzice sami mają kłopoty albo stresującą pracę. Wtedy wieczorem mieliby ochotę tylko przytulić urocze, słodkie dzieciątko, a nie wysłuchiwać sprzeciwów i protestów, wyjaśniać (bo dziecko żąda wyjaśnień) albo wdawać się w gorące dyskusje o sensie lub bezsensie prac domowych lub pór chodzenia spać. Którzy rodzice nie życzą sobie wtedy potulnego dziecka?! Ale kto w domu rodzinnym nauczy się być tylko posłusznym, ten nie będzie wiedział, jak się bronić poza domem!
Stawianie czoła rzeczywistości to sztuka, której człowiek uczy się długo. W swojej rodzinie dziecko obserwuje, jak jej członkowie ze sobą obcują i jak się porozumiewają. Uczy się między innymi, w jaki sposób daje się do zrozumienia, że się czegoś chce lub nie. Mama chce teraz poczytać, a tata - obejrzeć audycje sportową. Trzeba ustalić, kto co robi i w jakiej kolejności. Krysia tak cieszyła się, że obejrzy film o zwierzętach! Ale czy rodzice pozwolą jej dziś pójść później spać?
Doświadczenie mówiące o tym, że potrzeby można sygnalizować i że można prowadzić na ich temat pertraktacje, jest szalenie ważną lekcją. Dziecku, które jest traktowane przez rodziców z uwagą i szacunkiem i które potrafi powiedzieć, czego chce lub czego nie chce, łatwiej będzie odrzucić podejrzane propozycje obcych czy znajomych osób. Takie dziecko wie, czego dorośli mogą od niego żądać, a czego nie, i polega na swoich odczuciach.
Pewne siebie dzieci potrafią się bronić. Potulne, "grzeczne" maluchy bardzo często stają się łatwymi ofiarami.
Czy Wasze dziecko zachowuje się pewnie w kontaktach z dorosłymi? Czy potrafi w sklepie zwrócić uwagę ekspedientce, że dała mu inną czekoladkę, niż chciało? Albo wyjaśnić fryzjerowi, jak chce mieć ostrzyżone włosy? Ćwiczenie zachowania się w takich sytuacji zrobi z niego mistrza!
Trzy czwarte dzieci, ofiar przestępstw seksualnych to dziewczynki, najczęściej w wieku od sześciu do jedenastu lat. Sprawcami są niemal zawsze mężczyźni, żyjący w najbliższym otoczeniu dziecka: sąsiad, przyjaciel rodziny, kolega z pracy rodziców.
Moje ciało jest moją własnością!
Dzieci powinny wiedzieć, że to one dysponują swoim ciałem, decydują, kiedy mają ochotę na pieszczoty i przytulanie. Już nawet niemowlak odwraca główkę i wyciąga ciałko, gdy ma dość "miętoszenia" i pocałunków. Trzylatek wyraźnie da do zrozumienia, czy przytulenie go sprawia mu przyjemność czy nie. Uważny i kochający ojciec nie jest w stanie nie zauważyć sztywniejących plecków córki, którą do siebie przyciąga. Nikt nie musi znosić pieszczot! I to niczyich! Żadne dziecko nie jest zobowiązane do znoszenia czyichkolwiek pocałunków ani głaskania!
Nie tylko osoby obce, ale i babcia, dziadek, wujek, a nawet mama i tata muszą zaakceptować brak zgody dziecka. Nie wolno stosować żadnego przymusu! Jeśli już do takiej sytuacji dojdzie, to należy zrozumieć niechętną minę Krysi i powiedzieć sobie: "Wydaje mi się, że Krysi się to nie podoba!" W taki sposób możecie jedynie wzmocnić poczucie własnej wartości dziecka.
Ale nie tylko pieszczoty dorosłych mogą dziecku zaszkodzić. Czterolatek bowiem nie wymaga pomocy przy wycieraniu nosa albo podcieraniu pupy. I jeśli wasze pięcioletnie dziecko mówi: "Sam umyję uszy!", to należy podejść do tego poważnie. Respektujcie granice, jakie wyznacza wam wasze dziecko!
Jeśli będziecie często ignorować dawane przez nie sygnały, z czasem przestanie dawać do zrozumienia, jaka jest jego wola i w ten sposób oduczy się mówić "nie" - również potencjalnemu przestępcy seksualnemu.
Postarajcie się wyrobić u dziecka mechanizm, który pozwoli mu się bronić, jeśli zajdzie taka potrzeba. Dziecko pewne siebie od razu wie, kto narusza granicę i posuwa się w stosunku do niego zbyt daleko.
Ufać własnym uczuciom
Na ogół dzieci doskonale wiedzą, co czują i czy coś się im podoba. Sweterek drapie, ser śmierdzi, wujek Tomek jest głupi! I nikt nie robi z tego tajemnicy. Czasem rodzicom takie szczere reakcje wcale się nie podobają. Mówiąc dziecku: "No, nie chowaj się! Chodź no tu, nie wstydź się, jak pan Kowalski się ciebie pyta!" - może nie dostrzegają, że dziecko chciałoby w stosunku do tego pana na razie zachować dystans. A pocieszając na przykład przy robieniu zastrzyku słowami "To wcale nie boli!", uczą je ignorować swój ból.
Oczywiście czasem może dojść do takich scen, ale jeśli ciągle będziecie wmawiać dziecku uczucia, których ono nie odczuwa lub ignorować te uczucia, o których wam mówi, to straci ono z czasem ważną umiejętność ochrony swojego "ja", swojego wewnętrznego głosu, który mu sygnalizuje, że coś jest nie tak.
Gdy dzieci polegają na swoich uczuciach, nie pozwolą się łatwo wplątać w sytuacje, które odbierają jako obrzydliwe czy nieprzyjemne. A już na pewno nie dadzą sobie wmówić, że im to też się podobało!
Rozmowa obowiązkowa
Dzieci interesują się swoim ciałem i jest to naturalna potrzeba. Chcą wiedzieć, skąd się wzięły, jak powstały. Nie oczekują wymyślonych historyjek ani mądrych wykładów, lecz rzeczowych informacji.
Istotne jest, by maluch znał pojęcia oznaczające części intymne ciała i potrafił nazwać czynności związane ze sferą seksualną człowieka. I żeby miał pewność, że może o takich sprawach jak seks porozmawiać z rodzicami.
eDziecko
_________________
A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy, chociaż twoich nie otarto. |
